Meer over Boudewijn Betzema

Geboren te Rotterdam, een paar jaar na de Tweede Wereldoorlog. De enorme power en het grenzeloze optimisme van de wederopbouw dat ik in de eerste vijf jaren van mijn leven diep heb ervaren, ben ik nooit meer kwijtgeraakt. Het is misschien wel de hoofdoorzaak van mijn troostdichterschap. Voeg daarbij een bewogen bestaan met nogal wat pijn, verdriet, grote blijheid ook en een intense hartstocht voor het leven en je hebt alle ingrediënten als basis om te groeien tot degene die ik nu ben.

Dankzij de benoeming tot provinciedichter van Overijssel (2015-2017) liep ik op een dag vanuit het station in Zwolle naar het provinciehuis en … sloeg een verkeerde straat in. En daar stond ik ineens voor een beeldschoon klein houten brugwachtershuisje bij de Schoenkuipenbrug. En ik stamelde: Ooooh … troosthuisje!

Het stond leeg en er zat een briefje met een telefoonnummer op het raam van ‘Het Ministerie van Onverwachte Zaken’.

Jaren ervoor had Heleen Bosma, schrijver, stads- en provinciedichter eens tegen mij gezegd: Man je bent een trooster bij uitstek! Daar moet je wat mee gaan doen! Zij had het allang gezien, maar ik wuifde het weg tot de tijd rijp was. In 2016 werd de troostdichter geboren. Ik mocht twee maanden lang het huisje gebruiken. Twee volle dagen per week. En wat ik nooit had verwacht, gebeurde. In die periode kwamen 50 mensen binnen met hun noden, hun vragen, hun verdriet. En o wonder, ik kon ze helpen! Hoe? Puur en alleen door hen een open, onbevangen oor te bieden. Zij mochten hoe dan ook hun hele verhaal bij mij kwijt. Kosteloos. Zonder vooroordelen, verwijzingen of raadgevingen.

Heleen Bosma had dat goed gezien. En zowel de mens die binnenkwam als de mens (ik) die naar haar of hem mocht luisteren werd er gelukkig van. Vrijwel iedereen verlaat het Troosthuisje met een glimlach en met hoop in het hart. Ik kan dat! riep ik uit. En wil dit blijven doen, zolang het kan. In 2017 heb ik daartoe de stichting Troosthuisje opgericht.