Indrukken van een troostdichter

Vanmiddag zo iets moois en ontroerends beleefd …

Dat er in een verzorgingshuis een vrouw al drie jaar wordt verzorgd op een liefdevolle manier en dat een van hun dochters een papiertje van de wensboom die er staat afhaalt en met haar moeder overlegt (die dankzij een beroerte niet meer kan praten) om de Troostdichter uit te nodigen, omdat zij die in een uitzending van RTV Oost een keer had gezien.

Dat in Heeten de echtgenoot (90) van deze vrouw woont, die elke dag op en neer naar haar toe gaat, stipt om 10.00 uur en steevast met bloemen uit de tuin …

Dat de kinderen om toerbeurt naar mama toegaan, ’s avonds, om het leed wat te verzachten.

Dat ik een paar weken geleden het verzoek kreeg een gedicht te schrijven voor dit mooie stel mensen en of ik dan naar Heeten wilde komen om dit gedicht en misschien nog wel meer verzen voor te dragen…

Dat de vrouw uit het tehuis naar haar man wordt gebracht, en dat de man verbijsterd is over wat er allemaal gebeurt, omdat hij bewust niet ingelicht is…

Wat er dan met hen te midden van kinderen en kleinkinderen gebeurt is zo vol schoonheid en zo ontroerend

Dat kan alleen maar als hieraan een grote liefde ten grondslag ligt. En dat bleek het geval. En met diezelfde liefde en openheid werd ik een uur lang totaal opgenomen in deze door en door warme familie… Diep onder de indruk reed ik heel langzaam over de binnenwegen naar huis.

Wat wondermooi dat er op een mooie dag een troostdichter werd geboren die zichzelf ook ten diepste kan laten vertroosten. Dank jullie allemaal lieve mensen in dat prachtige, oude boerderijtje in de buurt van Heeten.